En hoe dit jou misschien kan inspireren om beide kwaliteiten ook in jouw leven toe te laten.
Soms moet je verdwalen in het één, om het ander weer terug te vinden.
Hoe ik leerde dat denken én voelen, hoofd én hart, wetenschap én spiritualiteit samen mogen bestaan.
Wetenschap gaf me zekerheid. Tot het ging wankelen...
Er was een tijd dat ik dacht dat ik moest kiezen. Tussen mijn hoofd en mijn hart. Tussen wetenschap en intuïtie. Tussen bewijs en gevoel.
Ik kom uit een wetenschappelijk georiënteerde familie. De wereld waarin ik opgroeide was gebaseerd op ratio, onderbouwing en logisch denken.
Ik was dol op dieren en mijn oma was dierenarts, het lag voor de hand dat ik in haar voetsporen zou treden.
Op mijn 18e begon ik aan de studie fysiotherapie, met het plan om daar mijn propedeuse te halen en door te stromen naar diergeneeskunde.
Ik was geen typische fysiotherapeut-in-spe. Mijn toekomst lag ergens anders. Maar ik ging gedisciplineerd door het curriculum heen.
Bestudeerde de hele anatomie van het menselijk lichaam en leerde over ziekte, 'afwijkingen' en gewenste waarden voor gezondheid. Dat de opleiding was geankerd in wetenschap voelde veilig.
De structuur gaf me grip. Ik leerde dat dingen meetbaar waren en als iets niet meetbaar was, het waarschijnlijk niet klopte.
Een onverwachte wending
Ik had zelf goede ervaringen met de reguliere geneeskunde. Antibiotica had mij al vaker helpen genezen van nare ontstekingen. Een MRI kon mijn hernia (die ik al op mijn 18e kreeg) perfect in beeld brengen, bloedonderzoek liet zien dat mijn slaap-waak-ritme verstoord was en met pillen van melatonine kon ik ineens wel weer goed slapen. Ik had tot dan toe geen enkele aanleiding om verder te kijken dan dat.
Tot er tijdens mijn opleiding een verplichte snuffelstage kwam — een kijkdag in een alternatieve praktijk.
Ik ging deze opleiding toch niet afronden, dus ik kon 'iets geks' kiezen. Het werd een acupunctuurpraktijk.
Ik wist het zéker: dit kon niet kloppen. Naalden die iets zouden genezen? Kom nou.
Maar wat ik daar hoorde en voelde, raakte me dieper dan ik kon verklaren.
De acupuncturist sprak over meridianen, seizoensritmes, en hoe het lichaam verweven is met de natuur. Hij vertelde over Yin en Yang, de Vijf Elementen, en hoe blokkades in het lichaam kunnen ontstaan als emoties niet gevoeld of geuit kon worden.
Ik voelde een diep weten.
Een JA, die niet te verklaren was, maar wel onmiskenbaar klopte.
Deze man gaf woorden aan iets wat ik altijd al had gevoeld, maar nooit durfde vertrouwen.
Meer dan fysieke klachten
Wat veel mensen (inclusief ikzelf op dat moment) niet weten, is dat acupunctuur geschikt is voor meer dan alleen fysieke klachten al hoofdpijn, buikpijn of slaapproblemen. De echte kracht van Chinese geneeskunde ligt voor mij in het herkennen van onderstromen.
Het is geen symptoomgerichte methode, maar een manier van kijken. Naar dynamieken. Naar blokkades. Naar waar iets vastzit — fysiek, emotioneel, energetisch. Precies daar ligt voor mij de essentie. In wat zich vastzet als het niet gevoeld kon worden.
In mijn praktijk richtte ik me dan ook meer en meer op emotionele en spirituele gezondheid. Op het helpen herkennen waar het niet stroomt, niet om het te fixen, maar om ruimte te scheppen. Zodat lichaam, geest en ziel weer samen kunnen bewegen. En vitaliteit weer vanzelf ontstaat.
Ik besloot niet meteen voor acupunctuur te kiezen — ik was bang voor naalden. Dus begon ik met shiatsu. Een vorm van lichaamswerk die wél werd vergoed door zorgverzekeraars. Het gaf me nog een beetje externe validatie. Maar ik wist: ik was thuisgekomen.
"De intuïtieve geest is een godsgeschenk, het rationele verstand een dienaar.
We hebben een maatschappij geschapen die de dienaar vereert
en het geschenk is vergeten. "
— Albert Einstein
Ik wíst het!
Als kind wist ik wat klopte. Niet met woorden, maar met mijn hart.
Als iets goed voelde, maakte het een sprongetje, als iets niet klopte, werd het zwaar. Zo simpel was het.
Tot ik zo rond mijn middelbare schoolperiode leerde dat dit voelen niet genoeg was. Dat ik mijn keuzes moest kunnen
onderbouwen en logisch verklaren. Langzaam schoof ik mijn intuïtie aan de kant, het leek nutteloos gereedschap.
Ik paste me aan en steeds meer leerde ik af om te luisteren naar mijn innerlijke stem.
Maar wat je wegstopt, verdwijnt niet. Het gaat ergens ondergronds verder leven.
Als een zachte wrijving, een aanhoudende twijfel die nergens thuishoort — totdat je haar erkent.
Die ene blikseminslag bij de acupuncturist zette diep van binnen iets in beweging wat niet meer te stoppen was.
Die dag opende zich iets in mij, waarvan ik me niet bewust was dat het er nog was.
En ik herinnerde het me
De keuze was gemaakt, ik ging de weg van de Traditionele Chinese Geneeskunde op.
Ik begon mijn lichaam te verstaan op een nieuwe manier, leerde cyclisch met de seizoenen te leven
en mijn dagen meer en meer vorm te geven op basis van innerlijke ritmes in plaats van externe gewoonten.
Ik leerde dat rust geen luxe is, maar een bestaansvoorwaarde.
Dat stilte niet leeg is, maar een ruimte waarin iets nieuws kan manifesteren. En dat voelen niet zweverig is,
maar een directe vorm van innerlijk weten.
Verdoven in plaats van voelen
Mijn gevoel van bestaansrecht heeft lang gewankeld. Ik werd geboren na een zusje dat vlak voor haar geboorte overleed en ik kreeg dezelfde naam. Systemisch gezien draagt dat een groot gewicht. En dat heb ik gevoeld. Jarenlang had ik het idee dat ik leefde bij de gratie van haar dood. Het duurde nog lang voor ik kon voelen dat ik er óók mag zijn.
Daarnaast maakte ik op jonge leeftijd misbruik mee, wat het contact met mijn lichaam en mijn gevoel van veiligheid diep verstoorde. Deze ervaring had een enorme nasleep in het vervolg van mijn leven.
In mijn tienerjaren vluchtte ik vooral. In de weekenden ging ik uit en dronk ik te veel. Voor de buitenwereld was ik het feestbeest. De opgewekte, altijd vrolijke, sociale versie van mezelf. Maar vanbinnen voelde ik vooral onrust. De stilte die ik niet kon verdragen, vulde ik met lawaai, drank en afleiding. Wat interessant is. Gedurende mijn hele leven was er iets in mij dat niet brak. Een verlangen dat bleef. Naar innerlijke vrijheid. Naar veiligheid in mezelf. Naar leven in plaats van overleven. Dat verlangen bleef altijd mijn richtingaanwijzer, al kon ik het toen nog niet zo helder zien. Maar op moment dat ik aan de Chinese geneeskunde startte, begon het zich allemaal langzaam te ontrafelen en werd ik gedwongen om te kiezen tussen blijven vluchten voor mijn verleden, of om therapeut te worden en de verantwoordelijkheid nemen om mijn pijn onder ogen komen. Ik koos voor het laatste.
Wat kennis mij gaf — en waar het ophield
Ik heb veel gestudeerd. Jarenlang. Niet alleen de opleidingen tot shiatsu- en acupuncturist, maar ook talloze bijscholingen, lezingen en retraites gevolgd en georganiseerd, tientallen boeken en onderzoeken heb ik bestudeerd. Ik wilde begrijpen hoe het lichaam werkt. Hoe je emoties ontlaadt. Hoe je vitaliteit herstelt. Hoe trauma zich vastzet in het lichaam als het niet doorleefd kan worden.
Die kennis gaf me structuur, begrip en grip. Het hielp me overeind te blijven in een wereld die vaak veel voor mij was. Het gaf mijn hoofd iets om zich aan vast te houden, terwijl mijn lijf nog niet durfde te voelen wat er te voelen viel.
Maar kennis alleen bracht me niet thuis. Ze bracht me tot aan de rand. Tot de drempel van wat ik kon begrijpen. Deze geruststelling had ik zelf nodig om mij over te kunnen geven aan mijn volgende stap van mijn eigen pad van heling.
Van overleven naar leven
Mijn eigen helingsweg is er één geweest van weerstand, angst en bij vlagen radeloosheid, vallen en telkens weer opstaan. Het leven riep me telkens weer terug naar binnen. Maar ergens voelde ik iedere keer weer het verlangen en diepe vertrouwen dat er meer vrijheid mogelijk moest zijn en zat ik met mijn gevoelens, voelde ze, erkende ze en liet ze smelten.
De Chinese geneeskunde bood me een taal voor veel dingen die ik als kind al aanvoelde en ik leerde meer en meer om mijn balans terug te vinden.
Heling kwam niet door een pilletje of operatie, maar door in afstemming te leven met de seizoenen en met de gebeurtenissen in je leven.
Ik maakte meerdere diepe bewustzijnsreizen met psychoactieve middelen om me te bevrijden van oude overtuigingen en ballast. Niet als ontsnapping aan de realiteit, maar als verdiepende ontmoeting met wat zich aan de oppervlakte nog niet liet zien. Een manier om mijn diepe wezen zonder omwegen tegemoet te treden.
In die reizen herinnerde ik me dat ik voorbij alle pijn in mijn leven in essentie altijd heel ben gebleven. Ik leerde luisteren naar de ruimte achter de woorden. Naar wat juist is, nog vóór het door het hoofd begrepen wordt. Bewustzijnsreizen gaven me niet meer kennis, maar juist een verfijnder weten: helder, doorvoeld, precies.
Wat me ook geholpen heeft, is dat ik leefde in omstandigheden die heling mogelijk maakten. Ik had het geluk dat ik mensen om me heen had die niet wegkeken als het moeilijk werd, die me niet wilden 'repareren', maar er simpelweg wáren. Zoals Gabor Maté zegt: je heelt in relatie. En die veilige relaties vormden mede het fundament waarop ik stap voor stap kon zakken in mijzelf.
Mijn eigen weg heeft het me naast de kennis die ik erover opdeed, een diep, lijfelijk begrip gegeven van hoe heling werkt. Wat aanwezigheid is. En hoe je weer zacht kunt worden, precies daar waar je ooit verhardde, en kunt smelten waar je ooit bevroren bent.
In de praktijk
Na jaren van studie en ontdekking begon ik mijn kennis en ervaring ook toe te passen en te delen. In mijn praktijk kwamen cliënten met stressklachten, burn-out, vermoeidheid en zingevingsvragen.
Ik gaf ze woorden, legde uit wat hun lichaam hen aangaf. Gaf ze tools uit de Chinese Geneeskunde — vaak simpel,
maar vooral logisch en toepasbaar.
Maar daar bleef er iets wringen.
Niet omdat ik niet vertrouwde op wat ik deed. Het was juist onderbouwd, afgestemd en effectief.
Het zat hem in het gevoel dat ik per keer moest kiezen.
Tussen Oost en West. Tussen voelen en weten. Tussen spiritualiteit en bewijs.
Ik had opleidingen gevolgd in beide werelden.
Mijn Westerse medische basiskennis was stevig en de kennis van de Chinese geneeskunde diepgeworteld.
En toch voelde het alsof ik in gesprekken met cliënten steeds moest schakelen tussen deze twee werelden.
Alsof ik per situatie moest kiezen: bekijk ik dit nu vanuit meridianen of vanuit spieren? Stel ik de vraag via energie of via anatomie?
Ik zag toen zelf nog niet hoe groot de overlap eigenlijk was.
Dat het geen tegenstelling was maar een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid. Al zei ik dat in die tijd vaak wel,
maar de betekenis van die woorden kon ik nauwelijks bevatten.
Mensen zeiden tegen mij:
“Als jij erover praat klinkt het helemaal niet zo alternatief.”
Of zelfs: “Jij bent eigenlijk helemaal niet zweverig.” (Eigenlijk?!)
Dit was bedoeld als een compliment, maar toch…
Wat me raakte, was dit: zelfs als mensen voelden dat iets klopte, durfden ze het vaak niet te leven.
Niet omdat het niet waar was, maar omdat het in hun ogen zo vaag was dat ze er thuis niet voor uit durfde te komen.
En daar, precies dáár, begon mijn werk zich te verdiepen.
Niet in het kiezen van een kant, maar in het cognitief verbinden van wat in wezen altijd al samen was.
Het beste van beide werelden
Wat ik ontdekte, was dat ik niet óf wetenschappelijk óf spiritueel hoefde te zijn. Niet rationeel te denken, óf gevoelig te zijn.
Ik kon het gewoon tegelijkertijd zijn.
Ik begon mensen om me heen te ontdekken die precies dat onderzochten. Leraren als Yan Schröen en Yair Maimon, die de Chinese geneeskunde wisten te verankeren in degelijke kennis, zonder haar mystieke kracht te verliezen.
De onderzoeken van Gregg Braden en Joe Dispenza, die spirituele ervaringen voorzagen van data en neurologische inzichten, ik woonde hun seminars bij en integreerde hun kennis in mijn dagelijkse leven.
Ik ontdekte hoe Einstein spiritualiteit en wetenschap niet als tegenpolen zag, maar als twee vormen van hetzelfde zoeken. Notabene de wetenschappelijke Einstein, die zei dat intuïtie een godsgeschenk is!
Wat ik eerder als een innerlijk conflict ervoer, bleek de basis voor iets nieuws: een soort derde taal, waarin kennis en intuïtie elkaar niet uitsluiten, maar versterken.
Én/ Én
Ik ging inzien dat yin en yang niet alleen energiestromen beschrijven, maar de polen van het leven zelf:
actie én rust, denken én voelen, intelligentie én intuïtie. En dat die twee samen het geheel representeren.
Mijn kennis van de Chinese geneeskunde heb ik nooit losgelaten. Integendeel. Het is een manier van leven geworden. Ze geeft me nog steeds een taal voor wat ik als kind al intuïtief wist. De wetenschappelijke grond eronder geeft me een fundament in de westerse wereld.
Deze taal gebruik ik nu nog elke dag om anderen te helpen hun eigen waarheid te herkennen.
Het gaf me moed om beide werelden te omarmen: de innerlijke wijsheid intuïtie en die van het lichaam én de inzichten van de wetenschap. Niet als tegenpolen, maar als complementaire bronnen van kennis en heling.
Ik voel diep respect voor beide richtingen.
Voor het precieze, onderzoekende karakter van de wetenschap, én voor de stille, vaak onbenoembare wijsheid van de innerlijke ervaring.
Niet als tegenpolen, maar als twee pijlers van hetzelfde huis.
En precies dáár ligt mijn werk nu.
Ik geef geen behandelingen meer. Mijn praktijk is gesloten. Maar mijn werk is niet gestopt.
Ik geef taal aan wat zich binnenin beweegt. Ik bied bedding aan wie zijn eigen ritme weer wil horen.
Ik vertaal eeuwenoude wijsheid naar dagelijkse toepasbaarheid. Niet om iets nieuws aan te leren, maar om je te helpen herinneren wat je allang weet.
Voor iedereen die op het kruispunt staat van voelen én weten.
Voor wie niet langer wil kiezen tussen spiritualiteit of bewijs, maar beide als waardevol erkent.
Misschien herken jij dit ook
Misschien lees je dit omdat jij ook op dat kruispunt staat.
Omdat iets in jou weet dat het niet óf-óf hoeft te zijn.
Dat je mag denken én voelen. Vertragen én handelen.
Vertrouwen op wetenschap én je EigenWijsheid.
Dan hoop ik dat dit verhaal je herinnert aan iets wat jij allang weet.
Dat jouw intuïtie geen tegenhanger is van kennis, maar er juist door versterkt wordt.
En als je meer wilt ontdekken over hoe die werelden samenkomen,
dan is mijn boek 'Oosterse wijsheid in een westers leven' een mooie ingang.
Daarin neem ik je mee in de wijsheid van de Chinese geneeskunde,
niet als systeem, maar als taal voor je leven. Krachtig onderbouwd vanuit de huidige wetenschap. Zodat je durft te vertrouwen op denken én voelen, logica én intuïtie.
En voor wie voorbij de woorden wil, is een diepe bewustzijnsreis misschien datgene dat jou roept.
Ik groet je vanuit mijn hart,
Laura
