Over verstilling, vertrouwen en het terugvinden van wat je allang wist.
Jarenlang werkte ik als therapeut en acupuncturist.
Ik hielp mensen om rust, helderheid en richting te hervinden — juist wanneer ze even niet meer voelden wie ze waren.
Mensen kwamen vaak met klachten als stress, vermoeidheid of slapeloosheid.
Maar gaandeweg, meestal terloops, viel er een zin die alles zei:
“Ik voel me mezelf niet meer.”
Soms uitgesproken, soms voelbaar tussen de regels door.
En dan volgde iets als:
“Ik dacht dat als ik dit allemaal voor elkaar had — die baan, dat gezin, dat huis — dat ik me dan beter zou voelen.
Maar ik ben nog steeds onrustig. En ik weet niet waarom.”
Achter de klacht zat bijna altijd een levensvraag.
Een gevoel dat er iets fundamenteels niet klopte.
Een weten dat het anders kon. Vrijer. Eerlijker. Dichter bij henzelf.
Een andere ingang
Ik luisterde niet alleen met mijn oren, maar met al mijn zintuigen.
Naar woorden, naar wat níét gezegd werd, naar ademhaling, spierspanning, lichaamstaal — en de energie in de ruimte.
Met een basis in de westerse medische kennis, de taal van de Oosterse geneeskunde én een scherp afgestemde intuïtie keek ik altijd naar het geheel.
Wat hield het systeem vast? Wat probeerde zich te tonen?
Soms zat er spanning die al jaren was opgebouwd.
Door ingrijpende gebeurtenissen, of simpelweg door het te lang volhouden van te veel.
In veel sessies begon ik dan ook niet met praten, maar met reguleren.
Als er te veel energie in het systeem zat — door stress, opgekropte emoties of overbelasting —
dan hielp ik eerst dat teveel af te voeren. Niet om het probleem weg te nemen,
maar om ruimte te creëren. Ruimte voor verstilling.
De stilte die niet bedacht was
In het begin ratelden mensen vaak door.
Over hun klachten, hun omgeving, over wie de schuld zou kunnen dragen.
Er werd gepraat, geanalyseerd, gezocht naar grip.
Meer woorden. Meer verklaringen. Meer controle.
Ik luisterde.
Met aandacht.
Maar ging er niet volledig in mee.
Niet omdat ik het niet belangrijk vond —
maar omdat ik wist dat de kern zich ergens anders bevond.
En dan gebeurde het vaak vanzelf.
De woorden stokten. De herhaling viel stil.
Er kwam een pauze. En juist daar, in die pauze, begon het.
De ruimte opende zich.
Iets verzachtte.
Alsof er een kier ontstond in een lange, strakgespannen lijn.
Verstilling.
Ik bleef erbij aanwezig.
Zonder oordeel. Zonder haast.
Soms knikte ik alleen maar.
Er ontstond zachtheid, ademruimte, soms met tranen.
Niet van verdriet alleen, maar van opluchting.
Van het even niet hoeven weten. Niet hoeven oplossen. Gewoon zijn, en voelen dat dat genoeg is.
Het niet-weten was vroeger best weleens ongemakkelijk, ook voor mij.
Maar later wist ik: dít zijn de momenten.
Want precies daar — in dat zachte, kwetsbare, ongemakkelijke niets — ontstaat het inzicht.
Niet van buitenaf. Maar van binnenuit.
Die verstilling was nooit een truc. Ik zocht haar niet bewust op, maar ik herkende haar.
En ik kon haar toelaten, omdat ik wist dat daar de wijsheid verborgen zat.
Dat de verhalen mochten vallen, en de essentie kon overblijven.
Wat mijn werk vormgaf
Ik kon uiteindelijk werken in de ruimte van niet-weten, omdat mijn fundament door de jaren heen stevig genoeg is geworden.
Ik had jarenlang gestudeerd, onderzocht, ervaren. Oosterse en Westerse systemen, trauma, bewustzijnswerk — ik kende de routes.
En juist dat gaf me het vertrouwen om het niet te hoeven sturen. Want hoe meer ik leerde, hoe minder ik hoefde te doen.
En hoe beter ik kon voelen wanneer iets nodig was.
Niet vanuit een plan. Maar door me af te stemmen.
De timing bedacht ik niet, die ontstond, omdat ik durfde te vertrouwen op mijn intuïtie, gedragen door kennis.
Een van de zinnen die mij tijdens mijn opleiding tot acupuncturist diep raakte — en die nog altijd de kern raakt van hoe ik werk — is:
“Acupunctuur helpt je herinneren wie je in essentie bent.”
Dat is voor mij altijd waar het nog om gaat. Niet fixen, niet verbeteren, maar herinneren.
Want wie je in wezen bent, is nooit stuk geweest. Alleen soms vergeten.
"In je kern ben je altijd heel gebleven."
Laura van Loon
Met wie ik het liefste werkte
Ik werkte het liefst met mensen die écht wilden.
Die niet kwamen voor verzachting, maar voor waarheid.
Niet voor verlichting, maar voor het verlangen naar echtheid.
Ze hoefden het niet te weten, niet exact hun vraag helder te hebben, het was een dieper verlangen dat hen bij mij bracht.
De bereidheid om aanwezig te zijn met hun verlangen, te voelen wat er gevoeld wilde worden. Zonder het niet te willen vastpakken
verklaren/ begrijpen. Zo kom je voorbij het verhaal. En om daar te blijven, dat is in mijn ogen magie.
De mooiste trajecten ontstonden vaak juist met mensen die kritisch waren, maar wel open.
Die mij eerst testten — kan ik op jou leunen? — en dan, als dat in hun ogen kon, hun hele proces durfden te vertrouwen.
De essentie
Wat ik steeds opnieuw zag:
Wanneer iemand durft te zakken in zichzelf, tot aan de bodem van het niet-weten,
dan ligt daar geen breuklijn, maar een kern.
Niet iets wat opnieuw gevormd moet worden, maar iets wat al aanwezig is.
Ik zie het als het werk aan een diamant: je hoeft hem niet te maken, hij ís er al.
Maar de lagen eromheen — overtuigingen, beschermlagen, oude verhalen — bedekken zijn glans.
Door laag voor laag weg te nemen wat niet langer dient, wordt zichtbaar wat al die tijd al in de kern aanwezig was.
Helder. Veelkantig. Onbreekbaar.
Niet door toe te voegen, maar doorlos te laten wat de schittering wegneemt.
Wat ik hoop dat je herkent
Als ik iets hoop met deze blog, is het dit:
Je hoeft het niet allemaal te weten.
Je hoeft niet méér te begrijpen.
Je mag juist vertragen. Ontspan maar in het niet-weten.
Want daar begint iets nieuws.
Zoals de natuur haar zaden laat vallen, zonder zeker te weten wanneer ze zullen kiemen —
maar wel vertrouwend dat ze precies op tijd zullen bloeien.
In het yin van het yin wordt de wijsheid geboren.
En vandaag?
Vandaag werk ik niet meer één-op-één als therapeut.
Maar deze manier van werken leeft voort in alles wat ik nu doe.
In mijn boek Oosterse Wijsheid in een Westers Leven,
in mijn verdiepingsdagen,
en in de bewustzijnsreizen waarin je niets hoeft te worden,
maar wél mag herinneren wie je in wezen bent.
Wil je alvast beginnen met iets zachts?
Bekijk dan ook mijn webinar over meer yin toelaten in je leven
– een uitnodiging om jezelf weer te gaan voelen, precies zoals je bent.
Laura
