En hoe dit jou misschien kan inspireren om beide kwaliteiten ook in jouw leven toe te laten.
Soms moet je verdwalen in het één, om het ander weer terug te vinden.
Hoe ik leerde dat denken én voelen, hoofd én hart, wetenschap én spiritualiteit samen mogen bestaan.
Wetenschap gaf me zekerheid. Tot het ging wankelen
Er was een tijd dat ik dacht dat ik moest kiezen. Tussen mijn hoofd en mijn hart. Tussen wetenschap en intuïtie. Tussen bewijs en gevoel.
Ik kom uit een wetenschappelijk georiënteerde familie. De wereld waarin ik opgroeide was gebaseerd op ratio, onderbouwing en logisch denken.
Ik was dol op dieren en mijn oma was dierenarts, het lag voor de hand dat ik in haar voetsporen zou treden.
Op mijn 18e begon ik aan de studie fysiotherapie, met het plan om daar mijn propedeuse te halen en door te stromen naar diergeneeskunde.
Ik was geen typische fysiotherapeut-in-spe. Mijn toekomst lag ergens anders. Maar ik ging gedisciplineerd door het curriculum heen.
Bestudeerde de hele anatomie van het menselijk lichaam en leerde over ziekte, 'afwijkingen' en gewenste waarden voor gezondheid. Dat de opleiding was geankerd in wetenschap voelde veilig.
De structuur gaf me grip. Ik leerde dat dingen meetbaar waren en als iets niet meetbaar was, het waarschijnlijk niet klopte.
Er was duidelijkheid
Ik had zelf goede ervaringen met de reguliere geneeskunde. Antibiotica had mij al vaker helpen genezen van nare ontstekingen. Een MRI kon mijn hernia (die ik al op mijn 18e kreeg) perfect in beeld brengen, bloedonderzoek liet zien dat mijn slaap-waak-ritme verstoord was en met pillen van melatonine kon ik ineens wel weer goed slapen. Ik had tot dan toe geen enkele aanleiding om verder te kijken dan dat.
Totdat er een verplichte snuffelstage kwam, een eenmalige kijkdag in een alternatieve kliniek.
De opleiding wilde ons voorbereiden op het gegeven dat onze cliënten in de toekomst mogelijk ook alternatieve therapieën zouden volgen.
Dus moesten we één dag kiezen om daar kennis mee te maken, zodat we in ieder geval een beeld kregen van hoe dat eraan toe kon gaan.
Aangezien ik toch geen fysiotherapeut wilde worden, besloot ik om iets te kiezen waar ik totaal niet in geloofde.
Zodoende koos ik voor een acupunctuurpraktijk.
Ik wist het zéker: dit kon niet kloppen. Naalden die iets zouden genezen? Kom nou...
Op die bewuste stagedag liep ik de acupunctuurpraktijk binnen met het idee om me geïnteresseerd op te stellen, maar ondertussen de onzin van acupunctuur te doorzien. Dit kon ik niet serieus nemen!
De acupuncturist waar ik naartoe ging had geen idee van mijn scepsis en verwelkomde me met open armen.
Hij begon te vertellen over meridianen en de ritmes van de seizoenen.
Over hoe het lichaam verbonden is met de natuur.
Over de Vijf Elementen en Yin en Yang. Ik werd diep geraakt door zijn verhaal over hoe alles met alles verweven is.
En iets in mij deed: klik
Niet zachtjes. Niet voorzichtig. Integendeel.
Het sloeg in als een bliksem, als donderslag bij heldere hemel.
Ik voelde herkenning. Een diep weten.
Een JA!
Ik voelde dat deze taal klopte en dat het — hoe vreemd, oud (of alternatief) ook — mij woorden gaf voor wat ik diep van binnen wist.
Het was alsof alle losse stukjes die ik niet in het wetenschappelijke systeem had kunnen plaatsen, opeens een compleet beeld vormden.
Ik voelde ter plekke in de acupunctuurpraktijk alles in mij verschuiven en wist: Dit is mijn weg.
Tegelijkertijd ontstond een diepe verwarring. Want dit betekende dat de veilige route die ik voor ogen had – naar diergeneeskunde, naar een erkend en gerespecteerd beroep – begon te wankelen.
Ik voelde spanning opborrelen en angst, want ik wist: Als ik deze weg op ga, betekent dat iets voor hoe ik mezelf ga zien.
Voor hoe anderen mij gaan zien. Voor de plek die ik in de wereld inneem.
Maar het was al geen keuze meer, ik wíst dat ik dit veld in moest.
Toch besloot ik niet direct voor acupunctuur te kiezen, want ik was bang voor naalden.
Dus begon ik aan een opleiding tot shiatsutherapeut.
Ik koos ik expres een variant die werd vergoed door zorgverzekeraars, zodat ik in elk geval iets van externe validatie hield.
Zodat ik het mezelf niet té moeilijk zou maken, maar toch mezelf toestond het alternatieve veld in te stappen.
Want diep vanbinnen voelde ik al: ik was thuisgekomen. En ik kon het niet meer ont-voelen nu ik het eenmaal ervaren had...
"De intuïtieve geest is een godsgeschenk, het rationele verstand een dienaar.
We hebben een maatschappij geschapen die de dienaar vereert
en het geschenk is vergeten. "
— Albert Einstein
Ik wíst het!
Als kind wist ik wat klopte. Niet met woorden, maar met mijn hart.
Als iets goed voelde, maakte het een sprongetje, als iets niet klopte, werd het zwaar. Zo simpel was het.
Tot ik zo rond mijn middelbare schoolperiode leerde dat dit voelen niet genoeg was. Dat ik mijn keuzes moest kunnen
onderbouwen en logisch verklaren. Langzaam schoof ik mijn intuïtie aan de kant, het leek nutteloos gereedschap.
Ik paste me aan en steeds meer leerde ik af om te luisteren naar mijn innerlijke stem.
Maar wat je wegstopt, verdwijnt niet. Het gaat ergens ondergronds verder leven.
Als een zachte wrijving, een aanhoudende twijfel die nergens thuishoort — totdat je haar erkent.
Die ene blikseminslag bij de acupuncturist zette diep van binnen iets in beweging wat niet meer te stoppen was.
Die dag opende zich iets in mij, waarvan ik me niet bewust was dat het er nog was.
En ik herinnerde het me
De keuze was gemaakt, ik ging de weg van de Traditionele Chinese Geneeskunde op.
Ik begon mijn lichaam te verstaan op een nieuwe manier, leerde cyclisch met de seizoenen te leven
en mijn dagen meer en meer vorm te geven op basis van innerlijke ritmes in plaats van externe gewoonten.
Ik leerde dat rust geen luxe is, maar een bestaansvoorwaarde.
Dat stilte niet leeg is, maar een ruimte waarin iets nieuws kan manifesteren. En dat voelen niet zweverig is,
maar een directe vorm van innerlijk weten.
De Chinese geneeskunde gaf me een taal voor wat ik als kind al wist en ik voelde me er heerlijk bij!
In de praktijk
Ik begon mijn kennis en ervaring toe te passen en te delen. In mijn praktijk kwamen cliënten met stressklachten,
burn-out, vermoeidheid en zingevingsvragen.
Ik gaf ze woorden, legde uit wat hun lichaam hen aangaf. Gaf ze tools uit de Chinese Geneeskunde — vaak simpel,
maar vooral logisch en toepasbaar.
Toch bleef er iets wringen.
Niet omdat ik niet vertrouwde op wat ik deed. Het was juist onderbouwd, afgestemd en effectief.
Het zat hem in het gevoel dat ik moest kiezen.
Tussen Oost en West. Tussen voelen en weten. Tussen spiritualiteit en bewijs.
Ik had opleidingen gevolgd in beide werelden.
Mijn Westerse medische basiskennis was stevig en de kennis van de Chinese geneeskunde diepgeworteld.
En toch voelde het alsof ik in gesprekken met cliënten steeds moest schakelen tussen deze twee werelden.
Alsof ik per situatie moest kiezen: bekijk ik dit nu vanuit meridianen of vanuit spieren? Stel ik de vraag via energie of via anatomie?
Ik zag toen zelf nog niet hoe groot de overlap eigenlijk was.
Dat het geen tegenstelling was maar een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid. Al zei ik dat in die tijd vaak wel,
maar de betekenis van die woorden kon ik nauwelijks bevatten.
Mensen zeiden tegen mij:
“Als jij erover praat klinkt het helemaal niet zo alternatief.”
Of zelfs: “Jij bent eigenlijk helemaal niet zweverig.” (Eigenlijk?!)
Dit was bedoeld als een compliment, maar toch…
Wat me raakte, was dit: zelfs als mensen voelden dat iets klopte, durfden ze het vaak niet te leven.
Niet omdat het niet waar was, maar omdat het in hun ogen zo vaag was dat ze er thuis niet voor uit durfde te komen.
En daar, precies dáár, begon mijn werk zich te verdiepen.
Niet in het kiezen van een kant, maar in het cognitief verbinden van wat in wezen altijd al samen was.
Het beste van beide werelden
Wat ik ontdekte, was dat ik niet óf wetenschappelijk óf spiritueel hoefde te zijn. Niet rationeel te denken, óf gevoelig te zijn.
Ik kon het gewoon tegelijkertijd zijn.
Ik begon mensen om me heen te ontdekken die precies dat onderzochten. Leraren als Yan Schröen en Yair Maimon, die de Chinese geneeskunde wisten te verankeren in degelijke kennis, zonder haar mystieke kracht te verliezen.
De onderzoeken van Gregg Braden en Joe Dispenza, die spirituele ervaringen voorzagen van data en neurologische inzichten, ik woonde hun seminars bij en integreerde hun kennis in mijn dagelijkse leven.
Ik ontdekte hoe Einstein spiritualiteit en wetenschap niet als tegenpolen zag, maar als twee vormen van hetzelfde zoeken. Notabene de wetenschappelijke Einstein, die zei dat intuïtie een godsgeschenk is!
Wat ik eerder als een innerlijk conflict ervoer, bleek de basis voor iets nieuws: een soort derde taal, waarin kennis en intuïtie elkaar niet uitsluiten, maar versterken.
Ik ging inzien dat yin en yang niet alleen energiestromen beschrijven, maar de polen van het leven zelf:
actie én rust, denken én voelen, intelligentie én intuïtie. En dat die twee samen het geheel representeren.
Mijn kennis van de Chinese geneeskunde heb ik nooit losgelaten. Integendeel. Het is een manier van leven geworden. Ze geeft me nog steeds een taal voor wat ik als kind al intuïtief wist. De wetenschappelijke grond eronder geeft me een fundament in de westerse wereld.
Deze taal gebruik ik nu nog elke dag om anderen te helpen hun eigen waarheid te herkennen.
Aardse spiritualiteit
Hoe langer ik dit pad bewandelde, hoe sterker ik me ging verdiepen in de wetenschap achter intuïtie.
Niet om het te ‘verklaren’, maar om te begrijpen hoe lichaam en bewustzijn samenwerken op een manier die we vaak niet onder woorden kunnen brengen.
Ik las wetenschappelijke publicaties die bevestigden wat ik al jaren voelde: dat het lichaam weet.
Dat het hart sneller reageert dan het hoofd. Dat buikgevoel geen poëzie is, maar een neurologisch én energetisch fenomeen.
Ik ontdekte hoe intuïtie meetbaar is, hoe gevoelens neurologisch, hormonaal en energetisch hun weerslag hebben op het lichaam,
en hoe dit keer op keer bevestigd wordt door moderne wetenschappelijke studies.
Die bevestiging gaf me nog meer vertrouwen om behalve mijn kennis, ook mijn intuïtieve gaven serieus te nemen.
In de jaren die volgden maakte ik ook meerdere bewustzijnsreizen, begeleid door natuurlijke psychoactieve middelen. Geen ontsnapping aan de realiteit, maar een enorme verdieping ervan. Ik ontmoette lagen van mezelf die zich met mijn denken niet openden. Kon liefdevol kijken naar oude pijn, en ontdekte daarachter een ruimte voorbij de pijn, waar ik kan leven in plaats van overleven.
Wat me raakte, was dat deze diepe ervaringen niet alleen persoonlijk transformerend waren, maar ook steeds meer erkenning vinden binnen de wetenschap. Onderzoek naar trauma en het begeleiden met psychoactieve stoffen van oa Bessel van de Kolk en de inzichten over neuroplasticiteit bevestigt wat velen allang ervaren hebben: dat zulke ervaringen transformerend kunnen zijn. Ze helpen ons herinneren wat we zijn vergeten.
Het gaf me moed om beide werelden te omarmen: de innerlijke wijsheid intuïtie en die van het lichaam én de inzichten van de wetenschap. Niet als tegenpolen, maar als complementaire bronnen van kennis en heling.
Ik voel diep respect voor beide richtingen.
Voor het precieze, onderzoekende karakter van de wetenschap, én voor de stille, vaak onbenoembare wijsheid van de innerlijke ervaring.
Niet als tegenpolen, maar als twee pijlers van hetzelfde huis.
En precies dáár ligt mijn werk nu.
Niet 'slechts' in het overdragen van kennis en het aanleren van technieken, óf het leren vertrouwen op je innerlijke kompas.
Maar in het aanbieden van een gefundeerde structuur waarin iemand veilig kan leren vertrouwen op wat hij voelt.
Waarin hoofd en hart weer samen mogen vallen.
Waarin wetenschap én innerlijk weten gelijkwaardig zijn aan elkaar en samen een geheel vormen.
Misschien herken jij dit ook
Misschien lees je dit omdat jij ook op dat kruispunt staat.
Omdat iets in jou weet dat het niet óf-óf hoeft te zijn.
Dat je mag denken én voelen. Vertragen én handelen.
Vertrouwen op wetenschap én je EigenWijsheid.
Dan hoop ik dat dit verhaal je herinnert aan iets wat jij allang weet.
Dat jouw intuïtie geen tegenhanger is van kennis, maar er juist door versterkt wordt.
En als je meer wilt ontdekken over hoe die werelden samenkomen,
dan is mijn boek 'Oosterse wijsheid in een westers leven' een mooie ingang.
Daarin neem ik je mee in de wijsheid van de Chinese geneeskunde,
niet als systeem, maar als taal voor je leven. Krachtig onderbouwd vanuit de huidige wetenschap. Zodat je durft te vertrouwen op denken én voelen, logica én intuïtie.
Dit boek schreef ik vanuit de wens om een brug te slaan, waarbij de lezers met een gerust hart de eeuwenoude wijsheid uit het verre oosten kunnen integreren in hun normale westerse leven.
Ik groet je vanuit mijn hart,
Laura
